خوانشِ یوزپلنگانی که با من دویده‌اند

 

داستان این هفته، «چشم‌های دکمه‌ای من» بود. این داستان را از کتاب «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند»، اثر بیژن نجدی

انتخاب کردم. 

〰 زنده‌یاد، بیژن نجدی، شاعر و داستان‌نویس، از پیشگامان داستان نویسی پست‌مدرن ایران است. 

〰 بیژن نجدی تا پنجاه سالگی اثری از خود منتشر نکرد و سال ۱۳۷۴ جایزه گردون را برای این کتاب دریافت کرد.

قرار دادن لایه های واقعی زندگی مردم عادی یا اشیا در بستری از اتفاقات فرا‌واقعی
نثر شاعرانه‌اش همذات‌پنداری جادویی‌ای بین شخصیت‌های داستان و خواننده ایجاد می‌کند و حواس را درگیر می‌کند‌.

🖍 این کتاب ده داستان مجزا دارد که وجه مشترکشان «مرگ» است. 

🖍 در هر کدام از داستان‌ها، مرگ به‌گونه ای متفاوت، از زبان اشیا و انسان، به تصویر کشیده شده.

علت انتخاب اسم این کتاب:

نامِ «یوزپلنگانی که با من دویده اند» از وصیت شاعرانه‌ی بیژن نجدی گرفته شده و در ابتدای همین کتاب هم آورده شده.

نيمی از سنگها، صخره ها، کوهستان را گذاشته‌ام
با دره‌هايش ، پياله‌های شير
به خاطر پسرم
نيم دگر کوهستان، وقف باران است.

دريایی آبی و آرام را با فانوس روشن دريایی
می‌بخشم به همسرم.

شب‌های دريا را
بی‌آرام، بی‌آبی
با دلشوره‌های فانوس دريایی
به دوستان دوران سربازی که حالا پير شده‌اند.

رودخانه که می‌گذرد زير پل
مال تو
دختر پوست کشيده من بر استخوان بلور
که آب، پيراهنت شود تمام تابستان

هر مزرعه و درخت
کشتزار و علف را
به کوير بدهيد، ششدانگ
به دانه هاي شن، زير آفتاب.

از صداي سه‌تار من
سبز سبز پاره‌های موسيقی
که ريخته‌ام در شيشه‌های گلاب و گذاشته ام
روي رف
يک سهم به مثنوي مولانا
دو سهم به " ني" بدهيد.

و می‌بخشم به پرندگان
رنگها، کاشی‌ها، گنبدها
به يوزپلنگانی که با من دويده‌اند
غار و قنديل‌های آهک و تنهایی
و بوي باغچه را
به فصل هايی که می‌آيند
بعد از من